สองทะเลาะกับมอม

เมื่อสองมาอยู่บ้านเราใหม่ๆ มอมและกลับยังมีชีวิตอยู่ในวัยชรา 15 ปี สองเป็นบางแก้วน้อยซนสมวัย กัดแทะไม่เลือก (ไว้รออ่านตอนสองกับการกัดแทะในตอนต่อๆไป) และที่ชอบมากคือไล่กัดขาหลังมอมและกลับ

มอมขาหลังไม่ค่อยดีตอนบั้นปลายชีวิต ส่วนกลับขาหลังไม่ดีมาแต่เด็ก เจอสองเข้าถึงกับเครียด ทุกครั้งที่ปล่อยสองออกไปวิ่งเล่นในสวนจึงต้องมีผู้ควบคุมความประพฤติของสองไปด้วยทุกครั้ง แต่ความไวของบางแก้วรุ่นจิ๋วก็ตามห้ามไม่ทันเหมือนกัน

หนนึงสองอาเจียนออกมา แล้วมอมเดินเตาะแตะ(ด้วยความชรา)เฉียดเข้าไปใกล้ สองหวงอาเจียนของตัวเอง (อย่าเพิ่งแหวะ ปกติหมาจะกินกลับเข้าไป) เลยได้ทะเลาะกันกับมอม บางแก้วพันธุ์แท้วัยโจ๋ไม่เจียมตัว เลยโดนบางแก้วผสมวัยดึกกัดหน้าเขี้ยวจมร้องเอ๋งดังลั่น แผลนี้ลึกนัก สองหน้าบวมต้องพาไปหาหมอล้างแผลกันทุกวัน อันเป็นที่มาของการใส่ลำโพง (collar) หนแรกของสอง

ด้วยความเป็นเด็กร่าเริงสองเลยใส่ลำโพงโดยไม่ระอาใจนัก ใส่วิ่งเล่นในบ้านในสวนสบายๆไม่มีรำคาญ สองเป็นที่รู้จักกันดีที่โรงพยาบาลสัตว์เล็กจุฬาฯ ด้วยลายเลข 2 บนหลัง และความดุของเจ้าหมาตัวน้อย ผู้ช่วยหมอ(เราเรียกว่าชุดฟ้า) พากันขยาดไม่ค่อยอยากเข้ามาช่วยจับสองเวลาหมอตรวจ บอกแต่ว่า "เจ้าของต้องเอาให้อยู่นะ ไม่งั้นโตไปนี่จับไม่ได้เลยนะ" ติดตามตอนต่อไปว่าสองจะอยู่กับเราอย่างไร และดุน้อยลงไหมนะคะ